Lista marzeń Nika Kardasz

Czy miłość jest silniejsza od śmierci? Czy ból po stracie kiedyś mija? I czy prawdziwa miłość zdarza się tylko raz?

Elizabeth – nieprzewidywalna dziewczyna o różowych włosach pragnie doświadczyć wszystkiego, co oferuje jej życie, realizując punkty na swojej liście marzeń. Nie zaplanowała jednak spotkania z wikingiem – studentem weterynarii, który uciekł z zimnej Islandii, aby realizować swoje własne marzenia. Nie zaplanowała też otworzenia się na miłość. Czyżby ktoś inny miał lepszy plan na jej życie?

Fragment książki

Prolog

Smutno mi, Boże

– A więc tak to sobie zaplanowałeś? Zero kompromisów? Już sama nie wiem, czy mogę o to prosić… Choć czuję, że nie…

Do tej pory jakoś się trzymałam, ale wraz z wypowiedzeniem tych słów poczułam pęknięcie na sercu.

Niby delikatne, jednak bolało.

Nie wzbraniam się przed łzami. Niech zaleją moje policzki, niech wypłyną i zabiorą ze sobą cały smutek. Gdyby to było jeszcze takie pro¬ste… Odnoszę wrażenie, że ból wydostaje się tylko na chwilę, by potem po cichu wniknąć porami skóry z powrotem do serca. Wśród szeptów liści i drzew opłakuję swoje młode, a jakże kruche ciało.

„Nie biegnij za szybko” – w uszach dźwięczy melodia z dzieciństwa. – „Zwolnij, odpocznij, uważaj”. Wszyscy byliśmy świadomi, że „data ważności” tego ciała będzie raczej krótsza niż dłuższa. Mimo to Bóg i tak nas zaskoczył.

Elizabeth Green posiada kilkunastostronicową kartę chorób. Po jej przeanalizowaniu lekarze skrócili moje życie do dwóch lat. Wróżka była hojniejsza i dała mi pięć. Może to nierozważne, ale ta przesympatyczna kobieta wzbudziła we mnie więcej zaufania, nawet jeśli tylko bawiła się fusami.
Siedzę na swoim przyjacielu kamieniu, patrzę w gwiazdy i próbuję się uspokoić. Usłyszałam diagnozę kilka dni temu. Dopiero teraz znalazłam siły, żeby z Nim porozmawiać. Minęła godzina, nim wypowiedziałam to jedno zdanie:

– Tak to zaplanowałeś…

Byłam pewna, że zrobię awanturę, ale kiedy tu przyszłam i poczułam Jego obecność, wiedziałam, że taka jest Jego wola, to musi się wydarzyć. I wydarza się powoli, teraz, we mnie, głębokie poczucie akceptacji. Tak musi być, Elizabeth, za pięć lat umrzesz.

Dzieje się kolejna rzecz. Łzy utworzyły powódź na mojej twarzy. Kibicuję sobie w duchu, żeby wylać ich jak najwięcej, żeby pozbyć się chociaż grama masy, która miażdży moje serce.

Wszystko dzieje się dla twojego dobra, kochanie. – Wiatr przynosi mi do ucha Jego słowa. – Zaufaj mi.
Z zamkniętymi oczami, ze łzami i spuszczoną głową zaczynam nucić melodię swojego życia:
Wschodami gwiazd i zachodami

Odmierzam czas liści kolorami…¹

¹ Andrzej Rybiński, Nie liczę godzin i lat.