Pył. Silos. Tom 3

Zekranizowany fenomen literacki stawiany obok najważniejszych powieści dystopijnych.

Aby powstał nowy świat, stary musi upaść.

Mieszkańcy silosu 18 uczą się żyć w nowej rzeczywistości. Niektórzy akceptują zmiany, inni obawiają się nieznanego. Nikt z nich nie ma kontroli nad własnym losem. Silosowi wciąż zagrażają ludzie dążący do jego zniszczenia, a Jules musi ich powstrzymać.

W Pyle, ostatniej części bestsellerowej trylogii Silos, wybory dokonane przez rządzących silosami mogą doprowadzić do zbawienia… lub do śmierci wszystkich na planecie.

Na podstawie serii Silos powstał serial z Rebeccą Ferguson i Timem Robbinsem w rolach głównych.

Prolog

– Jest tam kto?
– Halo? Tak. Jestem.
– A, Lukas. Nie odzywałeś się. Przez chwilę myślałem… że to ktoś inny.
– Nie, to ja. Tylko poprawiałem słuchawki. Miałem pracowity poranek.
– Tak?
– Aha. Nic ciekawego. Spotkania komitetu. Chwilowo brakuje nam tu ludzi. Wielu musieliśmy oddelegować gdzie indziej.
– Ale sytuacja się uspokaja? Żadnych powstań?
– Nie, nie. Wszystko wraca do normy. Ludzie wstają rano i idą do pracy. Wieczorem padają do łóżek jak kłody. W tym tygodniu mieliśmy loterię, do niektórych uśmiechnęło się szczęście.
– To dobrze. Bardzo dobrze. Jak posuwają się prace nad serwerem szóstym?
– Dzięki, nieźle. Wszystkie twoje hasła działają. Na razie natrafiliśmy na więcej takich samych danych. Tylko nie bardzo rozumiem, czemu są takie ważne.
– Szukajcie dalej. Wszystko jest istotne. Dane na pewno nie znalazły się tam bez przyczyny.
– To samo mówiłeś o wpisach w tych książkach. A jednak wiele z nich wydaje mi się nonsensem. Zaczynam się zastanawiać, czy to w ogóle prawda.
– Czemu? O czym czytałeś?
– Dotarłem do tomu C. Dziś rano czytałem o takim… grzybie. Moment. Zaraz znajdę. O, jest. Cordyceps, maczużnik.
– To rodzaj grzyba? Nigdy o nim nie słyszałem.
– Tu jest napisane, że robi coś z mózgiem mrówki, przeprogramowuje go jak maszynę i zmusza mrówkę, żeby przed śmiercią wspięła się na czubek rośliny…
– Niewidzialna maszyna przeprogramowująca mózg? Szczerze wątpię, by to był przypadkowy wpis.
– Tak? W takim razie co on oznacza?
– Oznacza… oznacza, że nie jesteśmy wolni. Nikt z nas.
– Jakże budujące. Już rozumiem, dlaczego wolała, żebym to ja z tobą rozmawiał.
– Wasza pani burmistrz? Czy to dlatego…? Nie zgłaszała się od dłuższego czasu.
– Nie. Nie ma jej. Pracuje nad czymś.
– Nad czym?
– Wolałbym nie mówić. Nie spodobałoby ci się to.
– Czemu tak sądzisz?
– Bo mi też się to nie podoba. Próbowałem wybić jej to z głowy. Ale ona bywa dość… zawzięta.
– Jeśli to, co robi, ma spowodować kłopoty, powinienem o tym wiedzieć. Jestem tu, żeby wam pomóc. Mogę odwrócić ich uwagę…
– Chodzi o to… że ona ci nie ufa. Nie wierzy nawet, że za każdym razem rozmawia z tą samą osobą.
– Ależ tak. To ja. Maszyny robią coś z moim głosem.
– Mówię tylko, co ona uważa.
– Bardzo bym chciał, żeby przyszła porozmawiać. Naprawdę chcę wam pomóc.
– Wierzę ci. Chyba najlepsze, co możesz dla nas zrobić, to trzymać za nas kciuki.
– A to czemu?
– Bo mam przeczucie, że nic dobrego z tego nie wyniknie.