Wojna i prawo. Z dziejów wojskowości polskiej i powszechnej Andrzej Niewiński

Wojna jest na ogół odbierana jako arena chaosu i bezprawia. Tymczasem od wieków starano się ująć ją w karby norm i przepisów, choćby dlatego, aby móc odnosić zwycięstwa, albo też ograniczyć jej zgubne dla państw i społeczności skutki. Formułowano więc w poszczególnych państwach zasady organizowania armii i kierowania nimi, zobowiązania ludności do zbrojnego uczestnictwa w działaniach wojennych, a także sankcje za uchylanie się od realizowania tych obowiązków lub za ich niewłaściwe wypełnianie. Jednocześnie w stosunkach międzynarodowych dążono do kształtowania zasad prowadzenia wojen określanych i sankcjonowanych przez zwyczaje, międzypaństwowe umowy czy powszechnie
obowiązujące konwencje. Zwracano też uwagę na prawne położenie ludzi zaangażowanych czynnie, a nawet tylko biernie, w militarne zmagania. Tak ogólnie zarysowana problematyka obejmuje swym zakresem wiele szczegółowych zagadnień, którym chcielibyśmy poświęcić nasz kolejny tom z cyklu Człowiek i wojna, nadając jej tytuł: Wojna i prawo.