W ślinie wilka, w skrobaniu kruczych szponów Emilia Piotrowska

Znajdź mnie, zanim Panna Popielna doszczętnie mnie pożre. Schodzę spiralą schodów w głąb Wieży. Przede mną Gosposia z przyklejonym do twarzy uśmiechem i kagankiem w ręku, chroniącym nas od ciemności, zapewnia, że w podziemiach nic złego mnie nie czeka. Odkąd obudziłam się na dnie studni na opustoszałej Wyspie, ledwie mogę rozróżnić, co jest rzeczywistością, a co ciągnącym się we mgle majakiem. Więc tylko obserwuję resztki tego obcego świata, pozwalając moim myślom wolno płynąć. Boję się, że gdybym spróbowała go zrozumieć, postradałabym zmysły. Wpierw spotkałam Chimerę. Wisielcze stworzenie powieszone za jeden z łbów, tak ogromne, że wydawało mi się, iż musi być bogiem. Później Wilk wydrapał mi oko. Przedziwna bestia z pięknymi kłami raz na mnie warczy, raz przemawia mądrze, przez co nie wiem, czy traktować ją jak dzikie zwierzę, czy jak ludzką istotę. Gosposia macha na mnie, mówiąc: „Jesteśmy już blisko”. Schody się kończą. Zdaje mi się, że coś porusza się w mroku. KSIĄŻKA DLA FANÓW ASMR