Asortyment strapień

Lydia Davis, jedna z najwybitniejszych współczesnych amerykańskich prozaiczek, odważnie i z wielkim talentem narusza kanoniczną formę opowiadania i nadaje mu często zaskakującą postać – od studium socjologicznego przez półstronicową rymowankę aż po dwuzdaniową nowelkę.

Pisarka równie kunsztownie bawi się treścią: odkrywa źródła bezsenności i odtwarza męki Kafki w kuchni. Pyta, jak daleko należy się posunąć, by uratować życie gąsienicy (daleko), wyciąga zaskakujące wnioski płynące z posiadania dziecka (lenistwo) i zastanawia się, czy można obejrzeć dwadzieścia rzeźb w ciągu godziny (można).

Asortyment strapień to nie tylko „festiwal unicestwień, utrapień i udręk”, ale przede wszystkim pełne humoru i fantazji literackie święto oraz dowód na to, że opowiadanie jako gatunek nie jest monolitem. I choć – jak przekonuje Davis – nie ma dwóch takich samych fikcji, jej historie mają wspólny mianownik: zachwyt życiem i nieustające nim zdziwienie.

O książce

Davis jest istną kuglarką samoświadomości. Niewielu współczesnych pisarzy nadaje słowom większy ciężar.

Jonathan Franzen

Przenikliwa, zręczna, ironiczna, subtelna i konsekwentnie zaskakująca.

Joyce Carol Oates

Każdy, kto zna twórczość [Lydii Davis], zapewne pamięta pierwsze z nią zetknięcie. Ten moment, gdy pada tak wiele założeń dotyczących zasad funkcjonowania krótkiej formy. Ja czytałem ją po raz pierwszy w wagonie metra linii F, jadąc ze stacji na Szóstej Alei do Park Slope – to długa trasa, a książka wcale nie była aż tak gruba, więc u końca już poczułem się wyzwolony. Davis złamała bowiem wszystkie z ograniczających ją reguł. Niektóre jej opowiadania mają fabułę, ale większości jej brak. Niektóre osiągają powszechnie akceptowalny rozmiar opowiadania, ale większość – wcale nie. Wiele siedzi okrakiem na barykadzie oddzielającej filozofię od poezji i prozy, choć te kategorie nic nie znaczą, skoro jej opowiadania po prostu działają. […] Intryga bierze tu raczej początek ze starań narratora, by wysłowić jakąś prawdę. Opowiadania są często ćwiczeniami myślowymi, wysiłkiem umysłu starającego się dojść do jakiejś konkluzji. […] Davis należy do naszych najbardziej precyzyjnych i oszczędnych pisarzy.

Dave Eggers

Niezrównane pisarstwo – jednocześnie imaginacyjna dżungla i świat twardej realności.

Brian Lennon, „The Boston Book Review”

Davis to pisarka z rodzaju tych, których pojawienie się wywołuje okrzyk: „No nareszcie!”.

Grace Paley

Amerykańska wirtuozka opowiadania.

„Salon”

Często poetycka i bez wątpienia zapadająca w pamięć […]. Davis majstruje przy każdej dającej się pomyśleć konwencji literackiej.

Liam Callanan, „The New York Times Book Review”

Charakterystycznego głosu Davis nigdy nie dawało się łatwo wpasować w istniejące konwencje literackie […]. To proza pochłaniająca, autoironiczna i najgłębiej szczera.

„Times Literary Supplement”

Te opowiadania zostaną w was na zawsze.

Ann Harleman, „The Boston Globe”

Elegancka i pozbawiona sentymentalizmu. Najlepsza stylistka w amerykańskiej prozie.

Rick Moody

[Każde z tych opowiadań] to bijące serce tego gatunku, które z kolejnymi uderzeniami pompuje do krwioobiegu skomplikowane emocje z niezwykłą wprost wydajnością.

„Entertainment Weekly”