Wichry losu. Wydeptane ścieżki. Tom 1 Agnieszka Stec-Kotasińska

Czy wojenne sekrety dwóch sióstr po wielu latach ujrzą światło dzienne?

Weronika, młoda dziennikarka, pewnego dnia dostaje wyjątkową szansę - ma przeprowadzić wywiad z Petronelą, która przeżyła drugą wojnę światową i pragnie podzielić się ze światem historią swojej siostry bliźniaczki, Bogny, która narażała swoje życie, by ratować rannych żołnierzy jako pielęgniarka w rzeszowskim szpitalu.

W przetrwaniu trudów życia wojennego pomagała jej miłość do Stanisława, którego poznała w przededniu wybuchu wojny, i wiara w to, że się jeszcze kiedyś spotkają.

Weronika nawet się nie spodziewa, że przyczyni się do odkrycia tajemnicy głęboko skrywanej przed światem przez ponad pół wieku. Nie wie też, że starsza pani ma dla niej zadanie specjalne… Jakie przyniesie to skutki? I jak wpłynie to na jej życie prywatne?

Fragment książki

Przylasek, 1936

Nawet długość ich kroków była identyczna. Równo odmierzane, stawiane ostrożnie stopa za stopą, by przypadkiem nie zatrząść się gdzieś na nierównościach chodnika i nie wylać zawartości blaszanego wiadra po raz czwarty tachanego już przez dziewczynki z pobliskiej studni.

Raz, dwa, trzy, cztery… – Bogna odliczała w myślach. Jeszcze może dwie rundy i wodę będzie można podgrzać, przelać do wielkiego baniaka i szykować się do wieczornej kąpieli. Gdyby ich brat, Janek, zamierzał nocować dzisiaj w domu, to musiałyby przejść się tak jeszcze co najmniej z pięć razy.

– Biedy sobie napytasz tymi nocnymi hulankami! – krzyczała mama, stojąc nad nim ze wspartymi na biodrach rękami, gdy Janek kończył właśnie w pośpiechu kolację.

– Jakiej biedy? Niech mama nie przesadza – odpowiedział, po czym mrugnął porozumiewawczo do dziewczyn, zwłaszcza do Bogny. Od zawsze czuł nić porozumienia szczególnie z jedną z bliźniaczek. – Z Władkiem Wyrzykiem i Kazikiem Kogutem chcę przy rzece posiedzieć, jak już dzień zakończony i wszystko przy obejściu zrobione. Wielka mi zbrodnia. Nie czekajcie na mnie, bo późno wrócę.

– A nie będzie tam czasem Marysi Krugieszówny z wami przy tej rzece? – mama zaintonowała pytanie w taki sposób, jakby faktycznie pytała z czystej ciekawości, po czym jeszcze mocniej zacisnęła ręce na biodrach i przyjrzała się synowi z bliska. Podczas gdy Nela jak zwykle zdawała się być myślami w swoim własnym, dla nikogo niedostępnym świecie, Bogna zagryzła wnętrza policzków, by się nie roześmiać.

– A cóżby to miała tam z nami robić, po ciemku? – zapytał Janek zuchwale.

– Z wami to może nie, ale z tobą!