Pozytywistów spotkania z naturą. Szkice ekokrytyczne Dariusz Piechota

Normal 0 21 false false false PL X-NONE X-NONE
Książka Dariusza Piechoty to zbiór ciekawych i rzetelnie napisanych szkiców, które mierzą się z odpowiedzią na pytanie o znaczenie „spotkania pozytywistów” z odczarowaną przez dziewiętnastowieczne przyrodoznawstwo naturą. Tematyka książki nienowa, o czym świadczą liczne w niej odwołania do obszernej bibliografii, nowy jest język badawczy, oparty na koncepcjach ekokrytycznych, które pozwalają Autorowi wydobyć z tekstów twórców pozytywistycznych fragmenty rodzącego się nowego dyskursu humanistycznego, antycypującego współczesną refleksję i pisarstwo spod znaku green reading . (prof. Ireneusz Gielata)
Książka łączy perspektywy ekokrytyki i historii literatury. Pierwsza z nich każe autorowi stawiać pytania dotyczące statusu przyrody w tekstach literackich i widzenia universum natury, druga – zastanawiać się nad filozoficznymi i artystycznymi konsekwencjami światopoglądowego fundamentu epoki. Celem książki, jak czytamy we wstępie, jest prześledzenie spotkania pisarzy z pokolenia pozytywistów ze światem natury. Spotkanie to zaś wydaje się interesujące i ważne nie tyle ze względu na frekwencję obrazów przyrody w ich pisarstwie, co, przede wszystkim, z uwagi na wyraźny gest zerwania z antropocentrycznym paradygmatem opisu rzeczywistości. (prof.Ewa Paczoska)
Książka Dariusza Piechoty to zbiór ciekawych i rzetelnie napisanych szkiców, które mierzą się z odpowiedzią na pytanie o znaczenie „spotkania pozytywistów” z odczarowaną przez dziewiętnastowieczne przyrodoznawstwo naturą. Tematyka książki nienowa, o czym świadczą liczne w niej odwołania do obszernej bibliografii, nowy jest język badawczy, oparty na koncepcjach ekokrytycznych, które pozwalają Autorowi wydobyć z tekstów twórców pozytywistycznych fragmenty rodzącego się nowego dyskursu humanistycznego, antycypującego współczesną refleksję i pisarstwo spod znaku green reading . (prof. Ireneusz Gielata)
Książka łączy perspektywy ekokrytyki i historii literatury. Pierwsza z nich każe autorowi stawiać pytania dotyczące statusu przyrody w tekstach literackich i widzenia universum natury, druga – zastanawiać się nad filozoficznymi i artystycznymi konsekwencjami światopoglądowego fundamentu epoki. Celem książki, jak czytamy we wstępie, jest prześledzenie spotkania pisarzy z pokolenia pozytywistów ze światem natury. Spotkanie to zaś wydaje się interesujące i ważne nie tyle ze względu na frekwencję obrazów przyrody w ich pisarstwie, co, przede wszystkim, z uwagi na wyraźny gest zerwania z antropocentrycznym paradygmatem opisu rzeczywistości. (prof.Ewa Paczoska)