Wojciech Jaruzelski. O realizmie i poczuciu... Krzysztof Janik

W ostatnich latach furorę robi pojęcie polityki historycznej. Uprawia ją prawie każda ekipa rządząca, ochoczo uczestniczą w niej liczni etatowi funkcjonariusze Instytutu Pamięci Narodowej, ale także historycy o pozycji uniwersyteckiej. Idzie o to, aby do narracji politycznej wprowadzać wątki historyczne, aby obecne dylematy polityczne rozstrzygać na gruncie przeszłości, nią usprawiedliwiać aktualne decyzje i pozyskiwać moralną legitymację do sprawowania władzy. ()

Generał Wojciech Jaruzelski nadaje się na ofiarę/bohatera takiej polityki jak mało kto. Z jednej strony ofiara przesiedleń na Syberię, z drugiej znalazł się w armii Berlinga, a nie Andersa. Z jednej strony żołnierz z frontową przeszłością, z drugiej Minister Obrony PRL. Z tej pierwszej wychowanek Marianów, z tej drugiej I sekretarz KC PZPR. Wreszcie autor stanu wojennego, choć także ten, który doprowadził do Okrągłego Stołu, nie tylko pokojowo przekazał władzę, ale i wspierał rzeczywistość kształtującą się po 1989 roku.