Wnętrze przypowieści Mateusz Maciej Kolbus

Wołanie urywane

Głębia codzienności. Z łoskotu dni i nocy

Skrzepłego osiedla pośród miejskiego tła

W garść zebrany ranny Pokój, uścisk, drżenie

Rozsiewany popiół; znój wprzęgnięty w akt Pragnienia

Język, co jedyny ma odwagę pod próg przyjść

Szekina. Wszędzie nawet znad mizerii

Ogryzanych wiatrem skwerów, czułej niemocy.

Choć jest kulejący, zanurzony w pyle powolny

Ów marsz (jak by inaczej). Wszak stąd się tli

Kaganek zdroju ku nikłym konturom siestrzyc

Odejście, gdzie nie wiedzieć. Sypie się mozaika

Czczej plątaniny. Za to żywy miękisz aktu.

Tylko by milczenie zasklepiło odrzwia

Z tyłu i zrównało miękką ściółką z żeber

Niewyraźny dukt. Tu pozostać. Nawet kiedy

Ciemność horyzontu przyćmi akt najmniejszy.

Gdy z łagodnej wysokości Słowa w dół

Osunie się lawina: skryty spad Niagary