Hejterzy. Stare Herezje w nowych szatach Paweł Chmielewski

Hejterzy. Stare herezje w nowych szatach

Żadna heretycka idea nie ginie. Stare herezje przebierają się tylko w nowe szaty. Trzeba przyznać, że ten ponawiany przez wieki, żmudny wysiłek, musi budzić zadumę nad wytrwałością i celowością działań wrogów Chrystusa. Zastanawia, jak zgodnie współpracują   skrajnie różni od siebie innowatorzy. 

•     Protestantyzm. Zatrute źródło nowoczesności
•     Arianizm. Największy kryzys Kościoła starożytnego
•     Milenaryzm. O złudzeniu zbawienia w historii
•     Apokatastaza, czyli wiara w powszechne zbawienie
•     Pelagianizm. Ojciec Święty piętnuje tradycjonalistów, a co z progresistami?
•     Gnoza i gnostycyzm. Pokusa samozbawienia przeciwko misji Syna Bożego
•     Islam jako herezja chrześcijańska
•     Modernizm. Suma wszystkich herezji

Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał to próżna jest nasza wiara. Pozostanie nam uprzejmość dla ludzi, zwierząt i przyrody, by poprawić dobrostan planety   i przyszłych pokoleń zasiedlających ją istot. 
Jezus, póki żył, walczył o sprawiedliwość społeczną ale cóż, umarł, jak odeszli Sokrates, Budda czy Mani.  
  „Prawdziwy Chrystus” heretyków wszystkich stuleci – Mistrz z Nazaretu, Jezus-Nauczyciel, Jezus-piewca miłosierdzia i sprawiedliwości, jednostka wybitna, może nawet najdoskonalsza w dziejach – to po prostu   „Oto człowiek” Poncjusza Piłata. To Chrystus progresistów XXI wieku, modernistów wieków XIX i XX, Jezus oświeceniowych filozofów, Emmanuel liberalizmu, Chrystus postępowych protestantów, ale także Chrystus Mahometa, Ariusza, Walentyniana i Marcjona…
Nie jest to jednak Chrystus Kościoła. Jedynego i katolickiego.