Nocny kowboj James Leo Herlihy

Co gotów jest uczynić człowiek, by zapełnić nieznośną pustkę w swoim sercu?

Joe Buck przybywa do Nowego Jorku. Ma o sobie wysokie mniemanie i prosty plan: zarabiać na życie swoim ciałem. Wierzy, że w ten sposób zrobi karierę i zbije majątek. Niestety, konfrontacja z mroczną stroną wielkiego miasta przynosi mu same rozczarowania i klęski. Na swej drodze spotyka podobnych do siebie społecznych wyrzutków, samotników i degeneratów. W pozbawionym wszelkiej moralności świecie szybko stacza się na samo dno…

Mocna, błyskotliwie napisana powieść, ukazująca grozę wszechogarniającej samotności oraz niesamowicie trudną walkę, by jej nie ulec.

Kultowa powieść z grona najważniejszych książek XX wieku, której ekranizacja z Dustinem Hoffmanem i Jonem Voightem w rolach głównych zdobyła trzy Oscary – za reżyserię, scenariusz adoptowany i najlepszy film.

Fragment książki

W nowych kowbojskich butach Joe Buck miał metr osiemdziesiąt pięć wzrostu i inaczej patrzył na życie. Kiedy wychodził z domu towarowego w Houston, w jego ciele dokonał się jakiś przełom: poczuł w lędźwiach siłę, której istnienia nie podejrzewał, a dzięki której inaczej zaczął odbierać świat. Nowe mięśnie grały teraz w jego pośladkach, w jego nogach. Czuł, że zupełnie inaczej kroczy po chodniku. Świat leżał tam, w dole, on zaś był hen – wysoko, na szczycie, zaś przestrzenią między nim a chodnikiem zawładnął wspaniały, niezwykły samiec, on, Joe Buck. Był silny. Był szczęśliwy. Był gotów.
– Jestem gotów – powiedział sam do siebie i zamyślił się nad sensem własnych słów.

Dobrze wiedział, że myślenie nie jest jego mocną stroną, ale ponieważ wiedział też, że najlepiej mu się myśli, patrząc w lustro, rozejrzał się za czymś, w czym mógłby zobaczyć swoje odbicie. Przed nim była wystawa sklepowa. Stuk-puk, stuk-puk, stuk-puk, stuk-puk, stukotały jego kroki po betonie, jakby mówiły: siła, siła, siła, siła, kiedy tak szedł prosto na witrynę sklepową, z której wychodził mu naprzeciw nowy, choć nieobcy mu osobnik, barczysty, zuchwały, opanowany i przystojny. „Jak mi Bóg miły! Cieszę się, że jestem tobą – powiedział w myśli do swojego odbicia i dodał: – Hej, co to za brednie? Do czego jesteś gotów?”

I wtedy przypomniał sobie.

Kiedy wrócił do „H telu”, hotelu, który nie tylko nie miał nazwy, ale stracił „o” na szyldzie, uświadomił sobie absurd tego, że ktoś tak interesujący, tak męski i tak urodziwy mieszka w podobnej nędznej, bezimiennej budzie. Wbiegł na pierwsze piętro, przeskakując po dwa schodki naraz, wszedł do pokoju i natychmiast znikł w komórce na ubrania, z której wyłonił się chwilę później z pokaźnym pakunkiem. Odwinął brązowy papier i położył na łóżku nowiutką walizkę z końskiej skóry w biało-czarne łaty.

Splótł ręce na piersiach, cofnął się i przyglądał walizce, kiwając z zachwytem głową. Jej piękno za każdym razem poruszało go do głębi. Czarne łaty były tak czarne, białe tak białe, a całość tak bardzo przypominała żywą, miękką istotę, że czuł się w posiadaniu cudu. Sprawdził, czy ma czyste ręce, i przejechał nimi po włosiu, jakby usuwał kurz. Walizka nie była oczywiście zakurzona, Joe usiłował ją jedynie zabezpieczyć przed ewentualnym brudem.