War Horse. Czas wojny Michael Morpurgo

Niezapomniana historia bohaterskiego konia i jego dozgonnej przyjaźni z pewnym chłopcem w okrutnych czasach wojny

Ted Narracott kupuje na targu konia o imieniu Joey. Okazuje się, że jest on niesłychanie inteligentnym i odważnym zwierzęciem, które szybko daje się oswoić. Stąd też między nim a Albertem, synem farmera, natychmiast rozkwita gorąca przyjaźń.

Nadciąga pierwsza wojna światowa. Ted musi odsprzedać Joeya armii brytyjskiej. Będąc już koniem kawaleryjskim, wierzchowiec przez cały czas tęskni jednak za swoim panem. Albert również trafia na front i żywi ogromną nadzieję, że odnajdzie swojego czworonogiego przyjaciela.

Powieść Michaela Morpurgo to dzieło wyjątkowe. Przejmująca opowieść o poświęceniu, wierze i wielkiej wytrwałości, zekranizowana przez Stevena Spielberga.

Fragment książki

Moje pierwsze wspomnienia to przeplatające się ze sobą obrazy pagórkowatych pól, ciemnej, wilgotnej stajni i szczurów przemykających po belkach nad moją głową. Pamiętam jednak dobrze dzień końskiego targu. Groza tych chwil towarzyszy mi przez całe życie. Miałem wówczas niespełna pół roku, byłem długonogim, tyczkowatym źrebakiem, który nigdy nie odszedł od swej matki dalej niż na kilka kroków. Rozdzielono nas tego dnia w straszliwym zamieszaniu na ringu aukcyjnym i nie zobaczyłem jej już nigdy więcej. Była świetnym koniem roboczym i choć miała już swoje lata, zarówno jej przód, jak i zad świadczyły o sile i wytrzymałości typowej dla irlandzkiego konia pociągowego. Sprzedano ją w ciągu kilku minut, a nim mogłem przejść za nią przez bramę, ktoś zabrał ją z ringu i odprowadził dalej. Ze mną nie poszło już tak łatwo. Może odstraszał wszystkich dziki błysk w moich oczach, gdy krążyłem po ringu, rozpaczliwie poszukując matki, a może po prostu żaden z farmerów i Cyganów nie był zainteresowany kupnem chudego i niezbyt rasowego źrebaka. Tak czy inaczej dopiero po długich targach ustalono, jak mało jestem warty, i wyprowadzono mnie z ringu.

– Całkiem nieźle jak na trzy gwinee, co? Nie uważasz, mój mały buntowniku? Całkiem nieźle.

Słowa te wypowiadane były chrapliwym, przepitym głosem, który najwyraźniej należał do mojego właściciela. Nie będę nazywać go moim panem, bo tylko jeden człowiek kiedykolwiek był moim panem. Mój właściciel trzymał w dłoni sznur i gramolił się do zagrody wraz z trójką lub czwórką swoich przyjaciół o zaczerwienionych twarzach. Każdy z nich również trzymał sznur. Zdjęli kapelusze i marynarki, podwinęli rękawy koszul i wszyscy głośno się śmiali, idąc ku mnie. Dotąd jeszcze nigdy nie dotykał mnie żaden człowiek, cofałem się więc, przerażony, aż poczułem za sobą ogrodzenie i nie mogłem uciekać już dalej. Nagle rzucili się na mnie wszyscy naraz, byli jednak powolni, więc zdołałem prześliznąć się między nimi i przebiec na środek zagrody, gdzie znów odwróciłem się w ich stronę. Przestali się śmiać. Zawołałem mamę, a z oddali odpowiedział mi jej krzyk. Rzuciłem się w stronę tego głosu, próbowałem przeskoczyć ogrodzenie, wspiąć się na nie, ale przednia noga uwięzła mi między belkami. Ktoś pochwycił mnie mocno za grzywę i ogon, czułem, jak wokół mej szyi zaciska się sznur. Potem przewrócili mnie na ziemię i przytrzymali; wydawało się, że siedzą na każdej części mego ciała. Szarpałem się, aż w końcu osłabłem, kopałem gwałtownie za każdym razem, gdy choć trochę zwalniali uścisk, było ich jednak zbyt wielu i byli zbyt silni. Czułem, jak wsuwają mi na głowę kantar, zaciskają na szyi i pysku.