Algorytmy i olgorytmy szaleństwa Weronika Stępkowska

Tom poetycki Weroniki Stępkowskiej pt. „ALGORYTMY I OLGORYTMY SZALEŃSTWA” opowiada o zakazanej miłości. Zakazanej podwójnie: jako uczucie łączące dwie kobiety i jako afekt, który przytrafił się osobom obarczonym wykluczającym społecznie doświadczeniem choroby psychicznej. Projekt opowiada o szaleństwie jako chorobie i o (szaleństwie) miłości. Część I („Algorytmy szaleństwa”) mierzy się z doświadczaniem przez podmiotkę własnej choroby i płynącego z niej wykluczenia społecznego; część III („Olgorytmy szaleństwa”) opowiada o uczuciu do drugiej, również obciążonej znamieniem choroby psychicznej kobiety. Część II, środkowa, zatytułowana „i”, stanowi pomost między traumą własnej choroby a powolnym otwieraniem się na świat (i) człowieka. Kompozycja całości jest lustrzanie symetryczna – bohaterki „przeglądają” się nawzajem w swoich losach, a klamrę spinającą całość stanowi, postrzegany jako efekt społeczno-kulturowych mechanizmów wykluczenia, traumatyczny pobyt zarówno podmiotki (kiedyś), jak i adresatki jej wierszy (w końcowej części) w panopticum szpitala psychiatrycznego. Książka została zakwalifikowana do finału projektu wydawniczego Biura Literackiego w ramach festiwalu TransPort Literacki w Kołobrzegu. Ksiażka Weroniki Stępkowskiej Algorytmy i olgorytmy szaleństwa zdaje się wyrastać z doświadczenia polskiej poezji lingwistycznej i światowej twórczości eksperymentalnej, z doświadczenia szaleństwa egzystencjalnego i czytelniczego (wachlarz rozpinający się do toposu furor poeticus, przez Makbetowskie majaki, halucynacje/widzenie sercem romantycznych bohaterów i bohaterek, Rimbaudowski szał), ale jednocześnie jest w niej obecna radykalna świeżość. Podmiotka liryczna toczy rozmowy z sobą i prowadzi dialogi tekstowe. Tom Algorytmy i olgorytmy szaleństwa – wibrujący od neologizmów, jak ów tytułowy (zbiór dedykowany został Oldze) – jest jak poczta butelkowa, która dobija do brzegu czytelnika i ma szansę pozwolić mu odnaleźć głos poetycki, z którym prawdziwie się zaprzyjaźni.   Joanna Roszak, dr hab. prof. Instytutu Slawistyki PAN wy: rwanie zęba mądrości ci, którzy myślą, że żyją tylko raz, drzemią przed każdą samogłoską, w znaczeniach i znaczących uniesieniach brwi do góry lub na ukos – przez kartkę z czystopisu twarzy. próba obudzenia nie może się powieść, statysta nie może się powiesić. każda próba generalna karana jest śmiercią pamiątek, mdłych wypieków na twarzy. każde zebranie myśli jest nielegalne, jak po zebraniu śmietanki zostanie po nim ser, watka w ustach, na ramionach, wata cukrowa na niebie. algorytm szaleństwa każdy obłęd jest udawany w jednym jedynym celu: by wybadać, kto z nami, a kto przeciw nam. (każdy obłęd, nawet/szczególnie ten nieudawany). wolałabym żyć dwa razy jako kaleka niż raz cię skaleczyć. * powiedz, dlaczego lustro wielokroi światło naszych ciał? przesuń jeden wy-raz ciągu zderzeń o nieskończenie małej średnicy, ot tak: środa, śrut, śrubopęd. zadanie mimetyczne nie da się rozwiązać, całkiem jak moje włosy pokropione wodą zwierciadlaną. dalej zupełnie prosto: całka, pocałunek, całość. Lat(t)e on Lete od kiedy puszka pandemii została otwarta, boję się nie tylko (spo)życia, ale także o małą, maluteńką śmierć: że z zaskoku zrobi wyskok, żeby dać nam kosza. próbuję wmówić sobie: przecież Einmal ist Keinmal, albo, jak mówią w Polsce: wszak raz kozie śmierć, ale wiem, że zaraz przydrepcze jej starsza siostrzyca cała w dąsach-makabrach i powie: excusez-moi, trzeba oddzielić mięso od kości, a kości od lew, żeby nikt ich już nigdy nie wyciągnął na światło dzienne spod dywanu. na którym ja, lewitując, podążam za Snem.