Pierwsze wspomnienie Ana Maria Matute

Trwa hiszpańska wojna domowa. Po śmierci matki i uwięzieniu ojca przez frankistów czternastoletnia Matia zostaje wysłana na Majorkę, pod opiekę surowej babki, Donny Priscilii. Wraz z nimi mieszka kuzyn Borja — chłopiec o silnej, ale moralnie dwuznacznej osobowości — oraz służba i nauczyciel. W zamkniętym, dusznym świecie Majorki, wyspy Fenicjan, kupców, krwiopijców, kanciarzy i inkwizytorów, w miejscu, gdzie bezlitosne słońce przebija się przez witraże, a porywczy wiatr rozbija się na agawach, Matia obserwuje konflikty dorosłych, okrucieństwo rówieśników i atmosferę podejrzeń gęstniejącą z każdą chwilą. Dziecięcy mikrokosmos staje się metaforą społeczeństwa ogarniętego przemocą i hipokryzją.

Jedna z najpiękniejszych książek napisanych w naszym języku w XX wieku. Wiele razy z entuzjazmem rozmawiałem o niej z Julio Cortázarem i jego ówczesną żoną, Aurorą Bernárdez. Uwielbiali ją. Pamiętam nawet, jak wspólnie czytaliśmy początek, z tą naprawdę wspaniałą i wzorcową charakterystyką starszej pani — jeden z najdokładniejszych, najdelikatniejszych i najpiękniejszych opisów postaci, jakie pamiętam z powieści naszych czasów. […]. Dzieła Matute są pełne prawdy i piękna”.
— Mario Vargas Llosa

Wielka książka — nieokiełznana, namiętna i brutalna.
— Jonathan Gibbs

Literatura Matute to światło w ciemności, które prowadzi czytelnika przez najtrudniejsze doświadczenia.
— Juan Marsé