Zdarza się, że nasz pupil mimo dostępnego akcesorium w ogóle nie wykazuje nim zainteresowania. W takich sytuacjach warto przyjrzeć się preferencjom zwierzęcia. W poniższym poradniku przedstawiamy praktyczne wskazówki, jak poradzić sobie z tym problemem.
Wybór nieodpowiedniego akcesorium może być powodem braku zainteresowania ze strony kota. Każdy pupil posiada w tej kwestii preferencje - niektóre wolą drapaki pionowe, inne - poziome. Znaczenie ma również wysokość konstrukcji oraz materiał, z którego została wykonana.
Drapaki pokryte sizalem często są bardziej atrakcyjne niż te z miękkiego pluszu. Jeśli kot nie chce skorzysta z nowego akcesorium, warto przeanalizować, czy wcześniej nie używał innego typu powierzchni. Dopasowanie struktury i formy do znanych i lubianych przez zwierzę materiałów zwiększa szansę na zaakceptowanie nowego przedmiotu.
Nawet najlepiej dobrany drapak może zostać przez naszego pupila zignorowany, jeśli znajduje się w nieodpowiednim miejscu. Koty preferują przestrzenie, w których spędzają najwięcej czasu i czują się bezpiecznie. Ustawienie drapaka w odosobnionym kącie lub w pomieszczeniu, do którego zwierzę rzadko zagląda, może sprawić, że akcesorium stanie się nieatrakcyjne.
Drapak warto przestawić w pobliże ulubionego legowiska, okna lub miejsca, gdzie kot już wcześniej próbował drapać inne powierzchnie. Umieszczenie akcesorium na trasie codziennych przejść naszego pupila może zwiększyć zainteresowanie i skłonić do pierwszych interakcji.
Aby zwiększyć atrakcyjność drapaka, można wykorzystać naturalne substancje zapachowe, które koty uwielbiają. Kocimiętka, waleriana czy specjalne feromony w sprayu potrafią skutecznie przyciągnąć uwagę i zachęcić do zbliżenia się do nowego przedmiotu.
Dobrze jest delikatnie spryskać powierzchnię do drapania lub umieścić suchą kocimiętkę w zakamarkach nowego akcesorium. Ważne, by zapach nie był zbyt intensywny, ponieważ niektóre koty mogą zareagować na niego niechęcią.
Zobacz także: Jaki drapak dla kota?
Wiek oraz stan zdrowia zwierzęcia mają ogromne znaczenie przy wyborze odpowiedniego drapaka. Starsze koty, a także te z problemami zdrowotnymi lub ograniczoną mobilnością, mogą mieć trudności z korzystaniem z wysokich konstrukcji. W takich przypadkach warto sięgnąć po modele poziome lub szczególnie niskie.
Materiały, z których zostały wykonane powinny być miękkie w dotyku, ale na tyle wytrzymałe, by umożliwić ścieranie pazurów bez wysiłku. Dla kociąt warto wybierać konstrukcje o różnym stopniu trudności, które będą wspierać rozwój fizyczny i motoryczny.
Nakłanianie kota do używania omawianego akcesorium, np. poprzez chwytanie zwierzęcia i przykładanie łap do powierzchni drapiącej, może przynieść odwrotny efekt. Takie działania wywołują stres i kojarzą się z utratą kontroli nad sytuacją, co zniechęca kota do dalszych prób. Zamiast tego lepiej budować pozytywne skojarzenia.
Czasem wystarczy pozostawić pupila sam na sam z drapakiem, by w jego własnym tempie podjął próbę interakcji. Kluczem jest cierpliwość i poszanowanie granic zwierzęcia, które najlepiej reaguje na swobodę wyboru.
Koty często same wskazują, gdzie najchętniej drapią. Może to być np. kanapa, dywan, róg ściany lub framuga drzwi. Obserwując te miejsca, można zidentyfikować preferowany typ powierzchni. Akcesorium o podobnej strukturze i ustawiony w miejscu, gdzie pupil już zostawiał ślady pazurów, ma znacznie większe szanse na akceptację.
Zachęcanie kota do drapaka poprzez zabawę to skuteczna metoda budowania pozytywnych skojarzeń. Wędki z piórkami, piłeczki czy myszki można przeciągać po powierzchni konstrukcji, by skłonić zwierzę do skoku i chwytania. Taka interakcja aktywuje instynkt łowiecki i wzbudza ciekawość.
Można również umieszczać zabawki w otworach drapaka lub podwieszać je na sznurkach, jeśli istnieje taka możliwość. Regularna zabawa w pobliżu wzmacnia pozytywne emocje związane z pojawieniem się nowego akcesorium i ułatwia wdrożenie go do codziennej rutyny kota.
Jeśli mimo prób kot nadal ignoruje drapak lub wykazuje niepokojące zachowania, warto skonsultować się z behawiorystą zwierzęcym. Specjalista pomoże zidentyfikować przyczynę problemu, która może wynikać z lęku, stresu, traumatycznych doświadczeń lub rywalizacji z innymi zwierzętami.
Konsultacja może również dostarczyć indywidualnych wskazówek dotyczących aranżacji przestrzeni. Dzięki profesjonalnej pomocy można zapobiec utrwaleniu negatywnych schematów i poprawić komfort życia pupila oraz całej rodziny.